Gözler

Çokça zaman baktım gözlerinize. Uzun uzun inceledim. Binlerce yüz tanıdım, binlerce farklı göz... Gök mavisi, çimen yeşili, ela, bal, koyu ve açık kahve, kömür karası... Uzun uzun baktım... Yaşanmışlıklarınız yazıyor gözlerinizde. Kimi yeri canlı, kimi yeri soluk o gözlerin. Siz ne kadar inkar etseniz de, hayal kırıklıklarınız taşıyor o iki buruk bakıştan. Mutluluklarınız taşıyor biraz...

Kiminiz umutla bakıyor, kiminiz kederle; kiminiz suçlulukla, kiminiz masumiyetle; kiminiz acıyla, kiminiz sevinçle... İki kirpik arasında yaşıyoruz hayatı aslında. İki aşık arasında... Her aşkın bir bedeli vardır ki bu ne ağır bedel... Kirpiklerimiz, yani o iki aşık sonsuza dek buluştuğundaysa, tüm yaşanmışlıklarımıza kalın bir perde iniveriyor birden. Asla kalkmayacak ağır bir darbe.

Hiç anlamamışımdır bu kadar narin yaratılmış iki organın bu büyük yükü nasıl kaldırabildiğini. Onca acıyı, onca nefreti nasıl barındırabildiğini. Vakit gelip de ufak ufak taşmaya başlayınca pınarlarından hüzün selleri, bir iki dakikada bu seli nasıl kesebildiğini... Hiç anlamamışımdır nasıl hala umutla bakabildiğini.

Çokça zaman baktım gözlerinize. Uzun uzun dinledim çığlıklarını. Evet, sesleri vardır gözlerin. O hiç kimsenin duymadığı sesleri ben duyarım. Gözlerle konuşmayı bilmek gerekir. Sadece izleyerek anlatmak aklındaki her şeyi... Ses tellerini kullanarak bile bu kadar duyguyu anlatamaz kimse.

İlk önce gözleriniz ele veriyor sizi. Bir dakika öncesinin acısıyla, bir asır öncesinin acısı aynı izi bırakıyor bakışlarda. Bir gün öncesinin umuduyla, bin yıl öncesinin hayali aynı izi... Aşkın iziyle aynı acının izi... Hangi mutluluk bedelsiz ki? Siz istediğiniz kadar inkar edin. Susturamazsınız "benim canım yanıyor" diye bağıran gözleri.

Uzun uzun baktım... Neye baktın derseniz, gözlerinizden girdim yüreğinizden çıktım. Umudunuzdan girdim, korkularınızdan çıktım. O  herkesten sakladığınız gizli hıçkırıklarınızı duydum orada. Acınızdan girdim, canınızdan çıktım. Uzun uzun baktım sonra...

Aslında bakmak değil, görmeyi bilmek asıl mesele. Anlatılanları herkes dinler. Hiç anlatılmayanları duymak mesele. Söylenenleri herkes bilir. Hiç söyenmeyenleri hissetmek mesele... Aslında, tüm çıplaklığıyla insanı görmek, gözlerine bakmaktan geçiyor. Her utancı, her gururu, her umudu, her kırgınlığı bakışlarında yazıyor insanın çünkü.

Tam da en derinine bakabilmek mesele...

Berkan SEZEN

7 Nisan 2017